Ο βασικός σκοπός της Ημέρας αυτισμού είναι η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κόσμου.
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ, πώς αντέχουν οι γονείς να μεγαλώνουν το παιδί τους με αναπηρία μόνοι, δίχως φως, δίχως μέλλον ευοίωνο, να μεγαλώνουν παιδιά «ενός κατώτερου θεού” που δεν έχουν θέση στην κοινωνία γιατί αυτή αδιαφορεί για τους αναξιοπαθούντες. Το να μεγαλώνεις παιδί με ειδικές ικανότητες, θέλει κόπο, θέλει χρόνο και κυρίως πολλή αγάπη! Αληθεύει ότι οι γονείς δεν έχουν συνήθως κανένα στήριγμα, ούτε υλικό, ούτε ψυχολογικό; Δεν έχουν το κουράγιο και τη δύναμη να ξεκινήσουν αυτό που ονειρεύτηκαν και πολλές φορές δεν έχουν ούτε καν το κουράγιο να ονειρευτούν. Αληθεύει ότι η μάνα ζει με τον καημό τι θα απογίνει το παιδί της, όταν αυτή δεν θα υπάρχει σ’ αυτή τη ζωή; Πόσες φορές έχουμε ακούσει μάνες να βρίσκονται σε αδιέξοδο, επειδή έχουν παιδιά με αναπηρία, παιδιά αυτιστικά, άλαλα, παιδιά με νοητική υστέρηση και με κινητικά προβλήματα. Αληθεύει ότι δεν υπάρχουν επιλογές για αυτές; Το βλέμμα τους σκεπτικό και προβληματισμένο από την απουσία της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Επιπλέον, υπάρχει προκατάληψη, απαξίωση καθώς και απομόνωση από το κοινωνικό περιβάλλον. Ακόμη, τα λιγοστά ειδικά σχολεία είναι ανεπαρκή. Όλα αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας σχεδόν ανύπαρκτης στήριξης είτε οικονομικής είτε ψυχολογικής σε γονείς που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ικανότητες!! Τα παιδιά αυτά σε περιόδους όπως αυτές που αντιμετωπίζουμε σήμερα με την εξάπλωση του κορωνοϊού (COVID-19), χρειάζονται πρόσθετη υποστήριξη για να επεξεργαστούν τη νέα κατάσταση και να προσαρμοστούν στις πολλές αλλαγές, διότι ο τρόπος που λειτουργούν και σκέφτονται είναι διαφορετικός. Χρειάζεται ενίσχυση της κατανόησης, ευκαιρίες έκφρασης, δραστηριότητες αυτοεξυπηρέτησης, διατήρηση της καθημερινότητας των και κυρίως κοινωνική στήριξη.
Οι γονείς, παρόλο που είναι τραγικά μόνοι, καλούνται να σηκωθούν όρθιοι και να παλέψουν για τα παιδιά τους. Δυστυχώς, είναι οι μόνοι που μπορούν να αλλάξουν την τρέχουσα δυναμική, που θέλει τα άτομα με αναπηρία αδύναμα, ανίσχυρα, εξαρτημένα, δυστυχισμένα, κατώτερα, κακόμοιρα και την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι που μπορούν να κάνουν λιγότερα, αξίζουν και λιγότερο. Οι γονείς αυτών των παιδιών έχουν παλέψει με τον εαυτό τους και έκαναν το δάκρυ χαμόγελο μη τυχόν και τους δει κάποιος να κλαίνε. Κι ο θεός έχει ακούσει αμέτρητες προσευχές για να τους κάνει κι εκείνους δυνατούς αλλά και τα παιδιά τους. Από την άλλη υπάρχουν «παιδιά-ενήλικες» που δεν υπάρχει κάνεις να τα φροντίσει. Τι γίνεται άραγε με αυτά; Πού είναι οι άνθρωποι -κλειδιά για να τους σταθούν;
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, να διατηρήσουμε όλα όσα φαίνεται να κερδίζουμε ως κοινωνία για να αμβλυνθούν οι συμπεριφορές που «τραυματίζουν» και εντέλει εντείνουν την κοινωνική απομόνωση ατόμων και ομάδων. Τα άτομα αυτά ανεξάρτητα απ’ το ποσοστό της αναπηρίας και την ταμπέλα της διάγνωσης που τους έχουν κρεμάσει, είναι οι μεγάλοι μας δάσκαλοι, είναι το φως που μας δείχνει το δρόμο, το δρόμο που μας κάνει όλους καλύτερους ανθρώπους και αυτό το φως όσο ζούμε οφείλουμε να το υπερασπιζόμαστε. Κάνουμε χώρο να ανθίσουμε όλοι με ελπίδα για το αύριο!!
Άννα Χιωτέλλη-Λεονάρδου
ΧΕΝ Γλυφάδας