Στις 8 Μαρτίου 1887 κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της «Εφημερίδος των Κυριών» και ακούγεται το σύνθημα «Ψήφος στη Γυναίκα», από την πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια την Καλιρρόη Παρρέν, που ήταν και η πρώτη Ελληνίδα δημοσιογράφος, το 1890 ιδρύει το Σχολείο της Κυριακής για αναλφάβητες και άπορες γυναίκες, ενώ το 1911 πρωτοστατεί στην ίδρυση του Λυκείου των Ελληνίδων.
Ήδη το 1920 έχει ξεκινήσει ο αγώνας για τη χειραφέτηση της Ελληνίδας με την ίδρυση του «Συνδέσμου για τα δικαιώματα της γυναίκας», που ήταν τμήμα της μεγάλης διεθνούς Οργάνωσης υπέρ της γυναικείας ψήφου «International Woman Suffrage Alliance». Πρόεδρος ήταν η Μαρία Νεγρεπόντη και Αντιπρόεδρος η πασίγνωστη για τη δράση της Αύρα Θεοδωροπούλου.
Το 1923 οι προσφυγοπούλες από τη Μ. Ασία αναγκάζονται να μπουν στην παραγωγή αναζητώντας μεροκάματο για επιβίωση. Κάτω από τη σκάλα των ανακτόρων στήνουν τις ραπτομηχανές τους και δουλεύουν για κρατικές υπηρεσίες. Εκεί ξεκινά η πρώτη ΧΕΝ στην Ελλάδα.
Το 1928 η Αύρα Θεοδωροπούλου στον «Αγώνα της Γυναίκας» αναλύει τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες ζητούν το δικαίωμα ψήφου. Οι προτάσεις της, όμως, αντιμετωπίζονται αρνητικά και διαβάζουμε σε δημοσίευμα στην εφημερίδα «Νέα Ημέρα» της 20ης Μαρτίου 1928 τα ακόλουθα:
Οι πιέσεις για τη γυναικεία ψήφο γίνονται μεγαλύτερες και το 1930 επί κυβερνήσεως Βενιζέλου αναγνωρίστηκε το δικαίωμα ψήφου με περιοριστικούς όρους, που ήταν δώρον άδωρον. Το δικαίωμα ψήφου ίσχυε μόνο για τις δημοτικές εκλογές, αφορούσε μόνο το δικαίωμα του εκλέγειν και όχι του εκλέγεσθαι, ίσχυε μόνο για τις εγγράμματες Ελληνίδες και οπωσδήποτε άνω των 30 ετών.
Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με το Σύνταγμα του 1952 λύθηκε το θέμα της ψήφου των γυναικών και η κοινωνία μας εξέλεξε την πρώτη βουλευτίνα την Ελένη Σκούρα κι επίσης, την Υπουργό Λίνα Τσαλδάρη.
Είναι στις 19/2/1956 που οι Ελληνίδες θα προσέλθουν στις κάλπες έχοντας ίσα δικαιώματα με τους άνδρες.
Στην Ευρώπη επίσης από πολύ νωρίς είχαν αρχίσει οι αγώνες για την ψήφο των γυναικών.
Στη Γαλλία το 1789 ο Νικολά ντε Κοντορσέ, που είχε αναλάβει την ευθύνη του Συντάγματος έβαλε ειδική ρήτρα για ίσα δικαιώματα και το αίτημα ψήφου γυναικών. Στην Αγγλία οι αγώνες ξεκίνησαν το 1866 και μόλις το 1920 και ύστερα από 2584 υπομνήματα έγινε η επίσημη αναγνώριση του δικαιώματος ψήφου για τις γυναίκες.
Στη Φιλανδία το 1906, Νορβηγία 1907 – 1909, στη Ρωσία 1917, στη Γερμανία – Αυστρία – Τσεχοσλοβακία 1918 και στη Σουηδία 1912 – 1921.
Η Νέα Ζηλανδία ήταν το πρώτο έθνος, που έδωσε δικαίωμα ψήφου στη γυναίκα το 1893.
Στη Νέα Υόρκη στις 8 Μαρτίου 1857 μια μεγάλη διαμαρτυρία γυναικών, εργαζομένων στην κλωστοϋφαντουργία, έγινε αιτία να καθιερωθεί από τη Σοσιαλιστική Διεθνή Οργάνωση, ως Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, η 8η Μαρτίου.
Στις μέρες μας η πιο σημαντική εκκρεμότητα είναι ότι δεν προστατεύεται η γυναίκα ως μητέρα, εργαζόμενη, με σοβαρές συνέπειες.
Βάσω Λουκίδη
Εθελόντρια Υπεύθυνη Συντονίστρια
Ομάδων Βιβλίου A’ & Β’ Αμερικής 11