Πρωτομαγιά η γιορτή των εργατών και η γιορτή των λουλουδιών. Από τη μία οι αγώνες των εργαζομένων και από την άλλη η χαρά της Άνοιξης. Από τη μία η διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων και από την άλλη η απόλαυση της εξοχής. Από τη μία το δικαίωμα στην εργασία και τη δημιουργία. Από την άλλη η γιορτή της αναγέννησης-«ανάστασης» της φύσης. Από τη μία η αξία της εργασίας, ο κοινωνικός χαρακτήρας της, οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες. Από την άλλη κυλίσματα στη χλόη, χτύπημα του σώματος με χλωρά κλαριά με επακόλουθο το μαγιάτικο στεφάνι στην πόρτα των σπιτιών από διάφορα άνθη και καρπούς.
Είναι τελικά το οκτάωρο η πιο σημαντική διεκδίκηση; Το σύνθημα οκτώ ώρες δουλειά οκτώ ώρες ελεύθερο χρόνο και οκτώ ώρες ύπνο πόσο επίκαιρο είναι; Έχουν περάσει 134 χρόνια αγώνων από το Σικάγο του 1886 και σήμερα οι εργαζόμενοι διεκδικούν και πάλι το οκτάωρο, διεκδικούν το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το μήνυμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς για ενότητα και αγώνα παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο ειδικά αυτή τη περίοδο, που οι προοπτικές είναι δυσοίωνες για τους εργαζόμενους, αφού οι άνεργοι αυξάνονται και οι θέσεις εργασίας μειώνονται. Οι εργαζόμενοι ενώ ζητούν από τους επιχειρηματίες και τους βιομηχάνους να μεριμνούν για την υγεία και την ασφάλειά τους. Αντ’ αυτού εν μέσω πανδημίας του κορωνοϊού και παρά το μέτρο «μείνετε σπίτι» τα εργοστάσια των πιο βιομηχανικών περιοχών και κυρίως της Ιταλίας, παρέμειναν ανοικτά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το συνωστισμό χιλιάδων εργατών σε κλειστούς χώρους και την αύξηση των κρουσμάτων και θανάτων. Παιδιά ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται σε σχολικές αίθουσες και σε παιδικές χαρές, εξαναγκάζονται λόγω της εξαθλίωσης, της ανέχειας και της φτώχειας να εργάζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες. Εκατομμύρια γυναίκες στον πλανήτη, ενώ ζητούν ίσα δικαιώματα στην εργασία, βιώνουν συνθήκες δουλείας, εκτός της όποιας άλλης μορφής δυστυχίας, δεχόμενες άκρατη βία, βιασμούς και απάνθρωπες ώρες εργασίας.
Είναι φανερό λοιπόν ότι για να έχει μια χούφτα ανθρώπων, τον μισό πλούτο του πλανήτη, πρέπει κάποιοι να ζουν στην εξαθλίωση, να μην έχουν κανένα δικαίωμα στη ζωή και ο μισός πληθυσμός να αιμορραγεί από απανθρωπιά. Όχι, δεν είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι, είμαστε στην ίδια θάλασσα, μερικοί σε ένα κότερο, κάποιοι σε μια βάρκα, κάποιοι με σωσίβια και άλλοι κολυμπούν με όλη τους τη δύναμη, βάζοντας κουπιά τη θέληση και το πείσμα. Καλή πρωτομαγιά και μη ξεχνάμε ότι ο ήλιος λίγο πριν χαθεί από τα μάτια μας, μας δίνει πολλές υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο…
Άννα Χιωτέλλη – Λεονάρδου
ΧΕΝ Γλυφάδας